WIZYTA U WIKTORII I ALBERTA

Wiktoria i Albert - jako małżeństwo mogliby świecić przykładem dla innych. Księżniczka hanowerska Aleksandryna Wiktoria i książę Albert z dynastii Sachsen-Coburg-Gotha pobrali się w roku 1840. Wiktoria miała wtedy 21 lat i była już od trzech lat królową Zjednoczonego Królestwa. Albert był jej równolatkiem (choć młodszy o 2 miesiące) i stanął przy jej boku jako mąż nigdy nie dostępując zaszczytu para Anglii, o tytule królewskim nie wspominając (wypominano mu niemieckie pochodzenie). Mimo iż ich małżeństwo było skojarzone stanowili bardzo szczęśliwą parę wspierając się wzajemnie prze 20 kolejnych lat. Albert doradzał Wiktorii w sprawach politycznych i gospodarczych, a ona ochoczo wcielała jego rady w życie. Ktoś zapyta, a co to ma wspólnego z posadzkami? Ma i to wiele.

Obydwoje byli wielkimi miłośnikami sztuk, nauki i wszelkich nowinek technicznych. Wspierali przemysł i rzemiosło. To dzięki Albertowi Wielka Brytania nie tylko umocniła swą pozycję polityczną w Europie, ale stała się także jedną z najprężniej rozwijających się potęg gospodarczych. Rozpoczął się wiek pary i elektryczności...

W roku 1851 królewska para doprowadziła do otwarcia w Londynie Wielkiej Wystawy Światowej, pierwszej naprawdę znaczącej, od której rozpoczęła się era wymiany technologicznej i przemysłowej na świecie. Jej prezentacja w Cristal Palace obiła się szerokim echem. To właśnie wtedy po raz pierwszy przemysłowiec Herbert Minton i architekt Augustus Welby Northmore Pugin zaprezentowali rezultaty konserwacji zabytkowych angielskich kościołów i odbudowy zniszczonego po pożarze Pałacu Westminster. Częścią tamtej wystawy był pokaz płytek enkaustycznych wytłoczonych na wzór posadzek odnalezionych w starych średniowiecznych opactwach. Mintonowi, który od kilkudziesięciu lat zajmował się ceramiką pomógł wynalazek prasy cementowej do guzików Richarda Prossera, który to patent w nieco zmienionym kształcie posłużył powstaniu ręcznej prasy do płytek enkaustycznych.



Średniowieczne płytki enkaustyczne



Enkaustyczne płytki wiktoriańskie powstałe na wzór średniowiecznych

Na tej samej wystawie pokazał swe produkty rywal Mintona, George Mews, produkujący płytki, których inspiracją były wykopaliska prowadzone w willach rzymskich w środkowej Anglii.
Od tego momentu (1851) datuje się pochód płytki cementowej przez świat.

Książę Albert nie dożył drugiej londyńskiej Wystawy Światowej w roku 1862. Zmarł wskutek powikłań po grypie rok wcześniej w wieku 42 lat. Wiktoria na kilka lat pogrążyła się w żałobie i depresji i do końca życia nosiła żałobę po ukochanym mężu. Jednym z pięknych pomników działalności obojga jest Muzeum Wiktorii i Alberta gromadzące ponad 4 i pół miliona dzieł sztuki i rzemiosła artystycznego, powstałe z zysku po zakończeniu pierwszej Wystawy Światowej w Londynie.



Fragment ekspozycji ceramicznej

Wybrałam się tam, jak do źródła, by przestudiować historię płytki enkaustycznej. Oprócz eksponatów zgromadzonych na wystawie i bogatej literatury znajdującej się w muzealnym archiwum, wspaniałym "wzornikiem" płytek cementowych i ceramicznych są długie korytarze i klatki schodowe Muzeum. Tamtejsze posadzki, miejscami nierówne i wskazujące na swój wiek (ok 150 lat) są niezwykłym "żyjącym" przykładem rzemiosła ceramicznego w Wielkiej Brytanii. Poniżej zdjęcia z ekspozycji ceramiki i z muzealnych korytarzy.